Według Brytyjskiego Stowarzyszenia Poradnictwa i Psychoterapii (British Association for Counselling and Psychotherapy – BACP):

„…Terapia systemowa koncentruje się na interakcjach i relacjach między grupą, aby pomóc jej w rozwiązaniu wszelkich problemów i pójściu dalej. Daje wszystkim członkom grupy szansę na zbadanie swoich uczuć i powiedzenie, co myślą w bezpiecznym, nieosądzającym środowisku. Terapia ma na celu zidentyfikowanie głęboko zakorzenionych wzorców w relacjach danej osoby, a także z członkami grupy. Proces pomaga odkryć sposoby, w jakie członkowie komunikują się i zachowują w ramach systemu, w oparciu o przekonania dotyczące ich ról..” (BACP, 2023)

Jeżeli chodzi o jej historyczne zaplecze to:

„…Terapia systemowa ma swoje korzenie w terapii rodzinnej, a dokładniej rodzinnej terapii systemowej, jak ją później nazwano. W szczególności terapia systemowa wywodzi się z mediolańskiej szkoły Mari Selvini Palazzoli, ale także z prac Salvadora Minuchina, Murraya Bowena, Ivana Boszormenyi-Nagy’ego, jak również Virginii Satir i Jaya Haleya z MRI w Palo Alto. Te wczesne szkoły terapii rodzinnej reprezentowały terapeutyczne adaptacje większej interdyscyplinarnej dziedziny teorii systemów, która wywodzi się z dziedziny biologii i fizjologii…

Wczesne formy terapii systemowej opierały się na cybernetyce. W latach 70. to rozumienie teorii systemów było centralnym elementem strukturalnej (Minuchin) i strategicznej (Haley, Selvini Palazzoli) szkoły terapii rodzinnej, która później przekształciła się w terapię systemową. W świetle postmodernistycznej krytyki, koncepcja, że można kontrolować systemy lub obiektywnie powiedzieć „co jest” stawała się coraz bardziej wątpliwa. Opierając się w dużej mierze na pracy antropologów Gregory Bateson i Margaret Mead, spowodowało to przesunięcie w kierunku tego, co jest znane jako „cybernetyka drugiego rzędu”, która uznaje wpływ subiektywnego obserwatora w każdym badaniu, zasadniczo stosując zasady cybernetyki do cybernetyki – badanie badania…. W rezultacie, punkt ciężkości terapii systemowej (ok. 1980 i dalej) odszedł od modernistycznego modelu linearnej przyczynowości i rozumienia rzeczywistości jako obiektywnej, do postmodernistycznego rozumienia rzeczywistości jako społecznie i językowo skonstruowanej….” (EN Wikipedia, 2023)